آناتومی تصادف: چه چیزی باعث بحران مالی سال 2008 شد؟

برخلاف بسیاری از رویدادهای مالی ، تصادف سال 2008 خود را به روایتی وام می دهد که همه ما می توانیم درک کنیم.

شاید این به دلیل تأثیر آن بر مردم آمریکا باشد ، و این اساسی ترین چیزها را از بین می برد: پناهگاه. شاید این زمان باشد ، همانطور که در کنار افزایش مداوم در استفاده از رسانه های اجتماعی انجام شد ، زیرا همه ما توانستیم اوج و پایین زندگی روزمره خود را به اشتراک بگذاریم. شاید این فقط این باشد که فیلم هایی مانند The Big Short و ملکه ورسای فیلم های خوبی هستند ، و درک ویرانی بحران وام مسکن و رکود جهانی متعاقب آن را آسان می کند.

هرچه باشد ، نتیجه این است که آن تصاویر بانکی که از دفاتر آسمان خراش نیویورک خود که در زیر وزن جعبه های مقوایی دست و پنجه نرم می کنند ، ترک می کنند ، برای همیشه در ذهن جمعی ما گیر کرده اند.

داستان می گوید که نیمه شب دوشنبه 15 سپتامبر 2008 وقتی این اتفاق افتاد. سرمایه مالی جهان ، یک بانک بزرگ سرمایه گذاری جهانی به تازگی ورشکسته شده است: برادران لمان.

بازرگانان بازار سهام با کاهش کافر به صفحه نمایش خود خیره شدند و روز دوشنبه در بدترین فروش که از زمان حملات تروریستی 11 سپتامبر 2001 دیده شده بود ، پایان یافت.

و به این ترتیب ، نام برادران Lehman اکنون مترادف با وقوع بحران است که باعث شد مردم در سراسر جهان شغل و پس انداز خود را از دست بدهند.

اما علی رغم آنچه ممکن است تاریخ مردمی باشد ، ورشکستگی برادران لمان دلیل بحران مالی جهانی سال 2008 نبود. این منجر به شتاب چشمگیر بحران شد ، اما مشکلاتی که منجر به این تصادف شد مدتهاست که در حال ساخت بودبشر

بیایید عقب برگردیم

بنابراین اگر این سرزنش را نمی توان به طور کامل با پاهای برادران لمان قرار داد ، چگونه وارد این آشفتگی شدیم؟مانند بسیاری از بحران های مالی ، با بهترین اهداف شروع شد.

وام های به راحتی در دسترس است

برای درک بهتر دلایل ما باید تا سال 1977 برگردیم ، هنگامی که قانون سرمایه گذاری مجدد جامعه (CRA) تصویب شد ، یک قانون فدرال طراحی شده است تا بتواند وام های کم درآمد را در ایالات متحده آسان تر کند. در طی 30 سال بعد ، یک سری اصلاحات و اصلاحات نادرست این عمل را به خوبی در نظر گرفته شده به یک توپ شل تبدیل کرد و این امر را برای افراد ایالات متحده که نه درآمد مناسبی داشتند و نه پس انداز ، برای گرفتن وام برای خرید خانه ای آسان می کنند. یا آپارتماناینها وام های فرعی نامیده می شدند - به معنای واقعی کلمه ، وام به وام دهندگان ایده آل که به احتمال زیاد در بازپرداخت آنها مشکل داشتند - و تا سال 2005 ، در هر 5 وام 1 از 1 تشکیل می شدند.

نرخ بهره پایین

پس از بهبودی بحران Do t-com در اوایل دهه 2000 ، آلن گرینسپان (سپس رئیس فدرال رزرو ، بانک مرکزی ایالات متحده ، که به عنوان فدرال فدرال نیز شناخته می شود) ، به یک سیاست با نرخ پایگاه پایین دست یافتند - پایین تربه اصطلاح نرخ پایه ، بانک ها ارزان تر وام به مشتریان خود می دهند. این امر در دوره ای که اقتصاد به خوبی انجام می داد غیرمعمول بود ، زیرا فدرال رزرو معمولاً هنگام قوی بودن اقتصاد نرخ بهره را بالا می برد. هنگامی که اقتصاد رنج می برد ، بانک مرکزی از نرخ بهره کم استفاده می کند تا اطمینان حاصل کند که مردم برای کسب بهره زیاد پول خود را در بانک ها صرفه جویی نمی کنند ، بلکه آن را خرج می کنند و باعث افزایش اقتصاد می شوند.

فیلمی که رویاها و کابوس های بعدی یک میلیارد زوج را با رویاهای کاخ خود ورسای خود ترسیم می کند

شروع حباب املاک و مستغلات

ترکیبی از وام های به راحتی در دسترس و نرخ بهره پایین باعث رونق املاک و مستغلات در ایالات متحده شد. در سالهای 2002 تا 2007 ، تعداد بیشتری از آمریکایی ها در حال خرید خانه هایی بودند که واقعاً نمی توانستند از پس آن برآیند ، در درجه اول در شهرهای طبقه کارگر.

اما چرا یک بانک وام به آن افراد می دهد؟

خوب ، اگر اقتصاد خوب عمل کند و مردم شاغل بمانند ، بانک ها اهمیتی نمی دهند که آیا شما می توانید خانه ای را که خریداری می کنید ، تهیه کنید - آنها فقط علاقه مند به دریافت مشتری بیشتر و بیشتری هستند که از وام های خود مبلغ پایدار پرداخت می کنندتحویل دادن. و به طور معمول ، اگرچه افرادی که درآمد کم دارند و هیچ پس انداز کمتری ندارند ، می توانند به عنوان امنیت به بانک ارائه دهند ، اما هنوز خانه مورد نظر وجود دارد که اگر نتوانند بدهی های خود را بپردازند ، می تواند برگردانده شود. سپس این بانک می تواند یک خریدار جدید برای خانه پیدا کند تا بدهی های پرداخت نشده را بازپرداخت کند.

با این حال ، هنگامی که در مقیاس اتفاق می افتد ، بازپرداخت کار نمی کند. بسیاری از وام های ارائه شده توسط بانکها بر اساس نرخ قابل تنظیم بودند و هنگامی که فدرال رزرو شروع به افزایش نرخ بهره کرد ، شروع به تنظیم مجدد با نرخ بهره بالاتر کرد و در نتیجه پرداخت ماهانه بالاتری انجام شد. وام گیرندگان بیشتر و بیشتر خود را قادر به پرداخت آنها نمی دانند.

ناگهان بانک ها خانه های زیادی را در اختیار داشتند و فقط خریداران زیادی در آنجا نبودند. این باعث شد خانه ها ارزش خود را از دست بدهند و بانک ها ناگهان شکاف های بزرگی در ترازنامه خود دارند. این نشان دهنده ترکیدن حباب املاک و مستغلات در ایالات متحده بود و خانواده های معمولی آمریکایی را در سراسر کشور ویران می کرد - در کلیولند ، 1 از 10 خانه مجدداً مورد استفاده قرار گرفتند و باعث شد که دویچه بانک به بزرگترین مالک ملک در شهر اعتماد کند. به طور کلی ، 7 میلیون آمریکایی قرار بود خانه های خود را از دست بدهند.

اثر موج دار جهانی

در نگاه اول ، این بحران بسیار به عنوان یک مشکل آمریکایی به نظر می رسد ، بنابراین چگونه بر کل جهان تأثیر گذاشت و منجر به رکود جهانی شد؟

مشکل در فروش بسته های سرمایه گذاری بود. بسیاری از وام های داده شده به خریداران خانه آمریکایی به عنوان یک محصول سرمایه گذاری به سایر بانک های سراسر جهان فروخته شدند ، و با وجود وام های فرعی به معنای خطر عدم توانایی بازپرداخت وام خود ، آژانس های رتبه بندی اعتباری نبودندآنها را به عنوان چنین علامت گذاری می کند. بنابراین ، وام های "بد" همچنان به سراسر جهان سفر می کردند و وقتی مردم شروع به پیش فرض کردند ، در همه جا بانک ها را تحت تأثیر قرار می داد.

در حقیقت این امر در سال 2007 آغاز شد ، دولت آمریكا شروع به تنظیم بسته های نجات كرد و تا اواخر سال 2007 بسیاری تصور كردند كه بدترین وضعیت به پایان رسیده است. در شانزدهم مارس 2008 ، دولت آمریكا با وام دادن به JP Morgan Chase برای خرید خود ، خرس بانك را نجات داد ، اما وثیقه های مالی به حد خود رسیده بود ، و این ورشکستگی برادران لمان در 17 مارس بود كه به جهانیان ضربه ای غیرمجاز دادبشر

کل سیستم مالی جهانی ناگهان با مشکل روبرو شد: هیچ بانکی دیگر به بانک دیگری اعتماد نداشت. تجارت وام بین بانکها ، چیزی که قبلاً بخش قابل توجهی از مدل کسب و کار را تشکیل داده بود ، عملاً متوقف شد. بیشتر و بیشتر بانک ها دچار مشکل شدند و دولت ها در سراسر جهان مجبور شدند چندین موسسه مالی را از ورشکستگی نجات دهند.

بسیاری از بانک ها قادر به تأمین بودجه به مشاغل نبودند و صاحبان خانه در ایالات متحده به جای وام گرفتن و هزینه ، بدهی خود را پرداخت می کردند. با حرکت کمتری در اطراف اقتصاد ، پوسیدگی مالی گسترش یافته و بسیاری از مشاغل را از بین می برد.

بازار سهام ایالات متحده در بحران

بازارهای سهام از زمان پیش از رکود داو جونز در 9 اکتبر 2007 ، حتی قبل از ورشکستگی برادران لمان ، به طور پیوسته در حال کاهش بودند. با این حال ، تنها زمانی بود که دولت ایالات متحده تصمیم گرفت برادران لمان را از ورشکستگی نجات ندهد که بازارها واقعاً شروع به ریزش کردند و در مارس 2009 به پایین 50 ٪ پایین تر از سطح بالاترین زمان رسیدند. در مقایسه با افسردگی بزرگ که در آن بورس سهام سقوط کرد90 ٪ در طی یک دوره تقریباً چهار سال ، تصادف سال 2008 تنها 18 ماه طول کشید. تا سال 2013 طول کشید تا بازار سهام ایالات متحده به طور کامل در سطح قبل از بحران بهبود یابد.

قسمت اروپا برای بازی

در اروپا فقط بانک ها و شرکت های صنعتی نبودند که در طول بحران مالی دست و پنجه نرم می کردند. به عنوان یک نتیجه از اقتصاد تضعیف ، درآمدهای مالیاتی در حال کاهش ، بیکاری افزایش می یابد و میلیاردها یورو که برای بانکهای وثیقه خرج شده است ، همه بودجه های ملی را تحت فشار قرار می داد. سرمایه گذاران اعتماد به نفس خود را از دست دادند که کشورهای یورو قادر به بازپرداخت بدهی های خود ، به ویژه کشورهایی مانند یونان هستند. این بدان معناست که کشورها برای دریافت وام به طور فزاینده ای باید به طور فزاینده ای پرداخت کنند ، که به نوبه خود بدهی های خود را بالا برد - یک چرخه شرور مالی. در پی بحران مسکن ایالات متحده بود که بحران یورو در اروپا بوجود آمد.

خب، ما چی یاد گرفتیم؟

برای جلوگیری از وقوع دوباره چنین بحران مالی ، دولت های سراسر جهان از جمله اوباما در ایالات متحده ، پس از بحران قوانین سختگیرانه تری را برای بانک ها معرفی کرده اند تا از این خطرات جلوگیری کنند. این موارد شامل مواردی مانند نیاز به مصرف کنندگان برای داشتن حداقل سرمایه برای از بین بردن وام ، کاهش اهرم که بانک ها می توانند از آن استفاده کنند و بانک ها را وادار به نگه داشتن بافر اضافی برای جذب کنند.

اما ریاست جمهوری ترامپ با یک حرکت کلی به سمت مقررات زدایی ، باعث کاهش مشارکت دولت در تجارت می شود. به نظر می رسد که در ایالات متحده ، بحران مالی سال 2008 همه فراموش شده است.